Terugblik

Niet te geloven, maar het is alweer bijna een jaar geleden dat ik begon aan mijn avontuur met Mercy Ships. Op donderdag 7 juni, vroeg in de ochtend, stapte ik op het vliegtuig richting Texas, USA. Heel wat weken, vluchten, busreizen, kleine en grote boottochten later kwam ik half Augustus aan in Guinea, Afrika. Ik wil in deze blog graag een korte samenvatting geven van wat ik het afgelopen jaar allemaal beleefd heb en getuigen van God’s grootheid en trouw.

Het afgelopen jaar heb ik proberen een dagboek bij te houden van al mijn belevenissen. Als ik af en toe terug blader en lees dan geloof ik bijna niet dat dit mijn gedachten zijn, mijn ervaringen en dat dit mijn leven is. Heel wat indrukken, emoties en gedachten zijn voorbij gekomen. Er zijn momenten geweest dat ik het eerst volgende vliegtuig naar huis wilde pakken, dat ik om mij heen keek en dacht wat doe ik hier in hemelsnaam. Leven in een gemeenschap op een schip met ruim 30 verschillende nationaliteiten, een kleine slaapruimte delen met drie anderen, werken in een vreemd schoolsysteem in een andere taal en niet geheel onbelangrijk leven in Afrika.  Maar God was en is trouw!  In deze tijd kreeg ik van iemand deze bijbeltekst:

The Lord is good, a refuge in times of trouble. He cares for those who trust in him. Nahum 1:7

Het werd mij al snel duidelijk dat God mij niet geroepen had naar Afrika, maar dat mijn bediening ligt bij de kinderen en de families aan boord. Ik heb hier een hele poos behoorlijk mee geworsteld, want het schip ligt toch in Afrika en dus moet ik ieder vrij moment van het schip af en mijn hulp aanbieden, toch? Maar God liet mij zien dat Hij voor iedereen een andere taak en een andere roeping heeft. God is een persoonlijk God en Hij heeft dan ook voor een ieder van ons een persoonlijk plan en geen plan of uitwerking daarvan is hetzelfde!  Hij heeft talenten in mij gelegd die een ander niet heeft. Dus in plaats van te kijken naar wat ik niet heb en niet kan, liet God mij zien wat ik wel kan en wat ik mag betekenen voor de kinderen en ouders aan boord. Het was heel bevrijdend om me alleen op de dingen te richten die God voor me heeft neergelegd en me niet langer druk te hoeven maken om andere zaken.

Omdat mijn roeping en bediening duidelijk bij de Academy ligt, krijg ik natuurlijk veel minder van het ziekenhuis en de patienten mee. Toch mocht ik af en toe deel uit maken van levens van patienten en een kijkje nemen in het ziekenhuis. Zo heb ik op de Screening dag, in het begin van onze Field Service in Guinea, Yaya mogen begeleiden. Op de foto is te zien dat zijn benen helemaal vergroeid zijn en dat het dus onmogelijk voor Yaya was om te lopen. Na heel wat operaties en fysiotherapie staat hij nu rechtop en kan hij lopen!

Ik heb een kleine rol mogen spelen in het leven van Yaya, maar ik heb een veel grotere rol mogen spelen in de levens van mijn leerlingen. Ik was niet alleen een juf tijdens de normale schooluren. Ik kom mijn leerlingen continu tegen, in de dining room, de laundry room, de ship shop, bij de kapper, de tandarts en ga zo maar door. Dit zorgt al snel voor een diepere en hechtere relatie dan een normale juf / leerling relatie.

Afgelopen week was onze laatste lesweek. Het schooljaar verloopt hier iets anders. We hebben naast de kerstvakantie geen andere vakanties gehad, dus hebben de kinderen een langere zomervakantie. Het was aan de ene kant een heel gezellige laatste week met veel extra en leuke activiteiten. Aan de andere kant was het voor de kinderen en voor de leerkrachten een pittige week. Het is hier altijd een komen en gaan van mensen en dus ook van families. Een aantal families zijn aan het eind gekomen van hun tijd hier en vertrekken weer naar huis. Zo ook leerkrachten en vrienden waar ik het afgelopen jaar zoveel mee heb gedeeld. Gisteren heb ik afscheid moeten nemen van twee van mijn leerlingen en de komende weken volgen er nog meer momenten van afscheid nemen.

Ik ga mijn kids en mijn collega’s enorm missen. Het afgelopen jaar mochten we samen een familie vormen en zo heb ik het ook echt ervaren. Lief en leed hebben we met elkaar gedeeld. God heeft mij uitdagingen gegeven en heeft mij lessen geleerd die ik nergens anders had kunnen leren. God is trouw geweest en Hij zal ook volgend schooljaar trouw zijn! Er is een lied van Chris Tomlin dat we hier regelmatig zingen dat ik graag met jullie wil delen:

 I lay me down I’m not my own
I belong to you alone
Lay me down, lay me down
Hand on my heart this much is true
There’s no life apart from you
Lay me down, lay me down

Dit is mijn gebed! Ik ben niet van mezelf, ik behoor tot God. Er is geen leven mogelijk los van Hem. Ik wil mijzelf neerleggen, mijn angsten, mijn trots, mijn onzekerheden. Ik ben van Hem!

Ik heb zoveel meer te vertellen en te delen met jullie, maar het is wat lastig om dat allemaal in een blog samen te vatten. Ik ben van de zomer een aantal weken in Nederland, dus bereid je voor 🙂

Ik wil jullie enorm bedanken voor het afgelopen jaar. Zonder al jullie hulp, gebed, kaartjes, mailtjes en pakketjes had ik dit allemaal niet gekund! Tot over een paar weken!