10.000 reasons…

De laatste paar weken zijn nogal, wat zal ik zeggen, hectisch geweest. Ik heb op het moment maar één hand om te typen, dus ik houd het kort.

Bijna twee weken ben ik op straat van mijn tas beroofd. Geen paniek, alles is oké! Begrijp me niet verkeerd, het was geen fijne ervaring, één die ik liever niet nog een keer doormaak, maar tegelijkertijd heb ik me beschermd gevoeld en ik voel me niet angstig! Helaas heb ik als gevolg mijn vinger op een vervelende manier gebroken. Ik loop inmiddels al een week in het gips, hopelijk mag deze er aan het eind van deze week af, zodat ik met fysio kan beginnen. Wat een drama en dat voor een vinger 🙂

Mijn eerste reactie nadat dit alles, was een reactie van boosheid, frustratie, hopeloosheid en verdriet. Gek genoeg niet vanwege de beroving, maar vanwege de vele belemmeringen die een hand in het gips oplevert.

Ik zit in het staartje van het school jaar en mijn jufgenoten weten hoeveel werk er verzet wordt in deze weken. Daarbij moet ik alles overdragen aan het nieuwe hoofd van de basisschool. Alles kost nu twee keer zoveel tijd aangezien alles met één hand moet gebeuren; aankleden, douchen, typen, de was doen, boterhammen smeren, kopiëren, you name it!!! Het was/is allemaal wat ‘overwhelming’! Hoe krijg ik het allemaal gedaan, want, oh ja, ik verhuis over 4 weken ook nog eens naar Texas!!!

Het is zo makkelijk om te verdwijnen in zelfmedelijden. Maar in deze periode heb ik gelukkig ook de vele knipogen van God kunnen ervaren en daar wil ik me op richten, me aan vasthouden;

10,000 reasons…

Overal artsen. Mijn röntgen foto’s zijn door 4 artsen bekeken en besproken.
De arts die in de dining room vraagt hoe het met me gaat.
De verpleegkundige die na werktijd mijn verband verwisseld, omdat het zo jeukt.
De hand specialist die in de late uurtjes een spalk op maat maakt, zodat ik lekker kan slapen.
Kapitein Jan die de tijd neemt om te vragen hoe het me gaat.
De tientallen crewmembers die oprecht bezorgd om me zijn.
Stephanie die op zondagochtend mijn haar voor me wast.
De kapster die de tijd vrij maakt in haar drukke schema om mijn haar te wassen en te stylen.
Katie die iedere ochend koffie voor me maakt.
Shea die mijn haar ’s ochtends op een staart doet.
Mijn collega’s die voor me invallen als ik weer een afspraak in het ziekenhuis heb.
Diezelfde collega’s die aanbieden om voor me te typen.
Katie die helpt met de was en mijn bed voor me opmaakt.
Dianna (zij was bij me op de avond vd beroving) die mijn bulletin board in mijn klas heeft aangepakt.
Mijn kids die dagelijks vragen hoe het met mijn vinger gaat.
Gratis behandeling in het ziekenhuis!!
Het feit dat ik wel rustig aan moet doen en dus ‘guilt free’ op mijn bed een filmpje kan kijken.
…

Ik weet niet of ik de 10,000 haal, maar ik weet wel dat ik niet alleen ben en dat er in deze op het eerste gezicht frustrerende ervaring zegeningen schuil gaan.

Lees nu alsjeblieft niet dat ik met dit alles perfect mee om ga. Niets is minder waar. Ik heb momenten van stress, frustratie en de tranen hebben gerold, maar samen met God probeer ik te kijken naar momenten van dankbaarheid, want die zijn er! Ik sluit het schooljaar en mijn tijd hier op de Africa Mercy misschien niet af op de manier die ik voor ogen had. Maar soms moeten we loslaten… Letterlijk en figuurlijk 😉